ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ ԲՆԱԿԱՆ ՌԵՍՈՒՐՍՆԵՐԻ ԵՎ ՇՐՋԱԿԱ ՄԻՋԱՎԱՅՐԻ ԿԱՌԱՎԱՐՄԱՆ ԱՊԱԿԵՆՏՐՈՆԱՑՄԱՆ ԻՐԱՎԱԿԱՆ ՀԻՄՔԵՐԻ ԳՆԱՀԱՏՈՒՄ
DOI:
https://doi.org/10.46991/SL/2023.97.005Keywords:
տեղական ինքնակառավարման մարմինների լիազորություներ, բնական ռեսուրսների համայնքային կառավարում, շրջակա միջավայրի համայնքային կառավարում, համայնքների խոշորացումAbstract
Ապակենտրոնացման վերաբերյալ գիտական հետազոտությունները և քաղաքական դիսկուրսը մեծամասամբ ճանաչում են տեղական համայնքների կարևորությունը շրջակա միջավայրի դեգրադացիայի կանխարգելման և բնական ռեսուրսների կայուն օգտագործման ապահովման գործում՝ միաժամանակ ընդլայնելով համայնքների օգուտները: Տեղական ինքնակառավարումը կարողությունների և հանրային ծառայությունների մատուցման բնագավառում Հայաստանում տասնամյակներ շարունակ անարդյունավետ է իրականացվել: Ինը հարյուր տասնհինգ համայնք վաթսունչորս համայնքի մեջ միավորելու՝ համայնքների միավորման պետական քաղաքականության նպատակներից մեկն այդ անարդյունավետության հաղթահարումն էր, համայնքների տնտեսական, ֆինանսական և բնապահպանական օգուտների բարելավումը՝ բնական ռեսուրսների հասանելիության և շրջակա միջավայրի պահպանության ընդլայնված հնարավորությունների ապահովման միջոցով:
Գիտական և քաղաքական բանավեճի լույսի ներքո, և հիմնվելով մեծածավալ էմպիրիկ տվյալների վրա՝ այս աշխատությունն առաջին անգամ գնահատում է Հայաստանում բնական ռեսուրսների և բնապահպանական կառավարման ապակենտրոնացման իրական վիճակը:
Հետազոտության արդյունքում հանգել ենք այն եզրակացության, որ ապակենտրոնացումը քննարկվող ոլորտում առաջ է ընթանում շատ դանդաղ տեմպերով, և համայնքների միավորման բարեփոխումը նկատելի ազդեցություն չի ունեցել ստատուս քվոյի վրա, քանի որ ապակենտրոնացման կարգավորման, կարողությունների և հաշվետվողականության բացերը շարունակում են մնալ չլուծված:
Downloads
Published
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 Պետություն և իրավունք
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
