Հետպատերազմական Հայաստան. վստահության ճգնաժամը և սոցիալական կապիտալի դերը այդ համատեքստում

Abstract

Ար­ցախ­յան 44-օր­յա պա­տե­րազ­մին հա­ջոր­դած բա­վա­կա­նին բարդ ար­դի ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նում նոր մո­տե­ցում­ներն ու ոչ ստան­դարտ լու­ծում­նե­րը մեր երկ­րում դար­ձել են անհ­րա­ժեշ­տութ­յուն: Հոդ­վածն այն մա­սին է, թե ինչ­պես հաղ­թա­հա­րել երկ­րում ա­ռա­ջա­ցած խնդիր­նե­րը և հաս­նել զար­գաց­ման ո­րա­կա­կան նոր մա­կար­դա­կի:

Հե­տա­զո­տութ­յունն ա­ռանձ­նա­պես ու­շագ­րավ է սո­ցիալ-տնտե­սա­կան ու բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան ո­լորտ­նե­րում առ­կա խնդիր­նե­րի և դ­րանց լու­ծում­նե­րի փոխ­կա­պակց­ված դի­տարկ­մամբ ու հա­մա­կար­գա­յին մո­տեց­մամբ: Ա­ռանձ­նա­կի ու­շադ­րութ­յան են ար­ժա­նա­ցել հետ­պա­տե­րազ­մա­կան Հա­յաս­տա­նում ստեղծ­ված վստա­հութ­յան ճգնա­ժա­մի պատ­ճա­ռա­հետ­ևան­քա­յին դրսևո­րում­նե­րը և դ­րանց հաղ­թա­հար­ման խնդիր­նե­րը: Այս հա­մա­տեքս­տում սո­ցիա­լա­կան կա­պի­տա­լը դի­տարկ­վում է որ­պես Հա­յաս­տա­նում ստեղծ­ված հետ­պա­տե­րազ­մա­կան ի­րա­վի­ճա­կի հաղ­թա­հար­ման ե­լա­կետ:

 Ըն­դու­նե­լով, որ հեշտ չէ ստեղ­ծել հա­մախմբ­ման և ներ­դաշ­նակ հա­մա­գոր­ծակ­ցութ­յան հաս­նե­լու այն­պի­սի պայ­ման­ներ, որ սո­ցիա­լա­կան կա­պի­տա­լի սի­ներ­գե­տիկ է­ֆեկ­տը դրսևոր­վի ամ­բող­ջութ­յամբ և հ­նա­րա­վո­րինս ա­պա­հո­վի երկ­րում ա­ռա­ջա­ցած քա­ղա­քա­կան, բա­րո­յա­հո­գե­բա­նա­կան, սո­ցիալ-տնտե­սա­կան ճգնա­ժա­մա­յին ի­րա­վի­ճա­կի բե­կում, այ­նո­ւա­մե­նայ­նիվ, ինչ­պես վկա­յում է շատ երկր­նե­րի հա­ջող­ված փոր­ձը, դա հնա­րա­վոր է:

Այս­տեղ կար­ևոր է թե՛ հա­սա­րա­կութ­յան դե­րը՝ որ­պես երկ­րում առ­կա ան­ս­տա­հութ­յան ու բևե­ռաց­վա­ծութ­յան մթնո­լոր­տի հաղ­թա­հար­ման գրա­վա­կան, թե՛ պե­տութ­յան դե­րը՝ որ­պես հա­սա­րա­կութ­յուն - պե­տութ­յուն արդ­յու­նա­վետ հա­մա­գոր­ծակ­ցութ­յան և­ եր­կի­րը ստեղծ­ված վի­ճա­կից դուրս բե­րե­լու ե­րաշ­խա­վոր:

Ն­ման մո­տե­ցու­մը հնա­րա­վո­րութ­յուն կտա փոխվս­տա­հութ­յան ու հա­մախմբ­ման ճա­նա­պար­հով հաս­նել մեր ազ­գա­յին նե­րու­ժի արդ­յու­նա­վետ ի­րաց­մա­նը և­ երկ­րի կեն­սու­նա­կութ­յան բարձ­րաց­մա­նը։