Միգրացիայի քաղաքականության հիմնախնդիրները Իտալիայի պետական կառավարման համակարգում

Abstract

Վեր­ջին տա­րի­նե­րին ա­վե­լի մեծ չա­փե­րի է հա­սել միգ­րա­ցիա­յի հիմ­նախն­դիրն աշ­խար­հում, ո­րը պայ­մա­նա­վոր­ված է սո­ցիա­լա­կան, քա­ղա­քա­կան, ռաս­սա­յա­կան, ռազ­մա­կան, ինչ­պես նաև մի­ջազ­գա­յին տնտե­սա­կան ճգնա­ժա­մե­րով: Միգ­րանտ­նե­րի հիմ­նա­կան ուղ­ղութ­յու­նը Արև­մուտ­քի զար­գա­ցած երկր­ներն են, ո­րոն­ցից Ի­տա­լիան ա­ռա­վել ռիս­կա­յին պե­տութ­յուն­նե­րից է։

Ի­տա­լիան, մինչև նա­խորդ դա­րի 70-ա­կան թթ․­ ե­ղել է ար­տա­գաղ­թի եր­կիր։ Հա­կա­ռակ հոս­քը արդ­յունքն էր նաև երկ­րում ի­րա­կա­նաց­վող «բաց դռնե­րի քա­ղա­քա­կա­նութ­յան»։

1993 թվա­կա­նին Ի­տա­լիա­յի բնակ­չութ­յունն ա­ճում էր շնոր­հիվ ներ­գաղթ­յալ­նե­րի։ Այս ա­մե­նը կա­ռա­վա­րե­լու հա­մար պե­տութ­յու­նը ըն­դու­նեց հա­մա­պա­տաս­խան օ­րենք­ներ, ո­րոնք կար­գա­վո­րում էին երկ­րում միգ­րա­ցիա­յի հիմ­նախն­դի­րը։ Դի­տար­կե­լով օ­րի­նա­կան ռե­զի­դենտ օ­տա­րերկր­յա քա­ղա­քա­ցի­նե­րի ծագ­ման երկր­նե­րի ցան­կը՝ կա­րե­լի է տես­նել, որ վեր­ջին տա­րի­նե­րին Ար­ևել­յան Եվ­րո­պա­յից նկատ­վում է հոս­քե­րի զգա­լի աճ, ո­րը գե­րա­զան­ցել է Հ­յու­սի­սա­յին Աֆ­րի­կա­յի երկր­նե­րին, որ­տե­ղից մինչև 1990-ա­կան թվա­կան­նե­րը մեծ էր ներ­հոս­քը։ Օ­տա­րերկր­յա քա­ղա­քա­ցի­նե­րի բաշխ­վա­ծութ­յու­նը Ի­տա­լիա­յի տա­րած­քում խիստ ան­հա­վա­սար է. նրանց 34.1%-ը բնակ­վում է հյու­սիս-արև­մուտ­քում, 24.5%-ը՝ հյու­սիս-ար­ևել­քում, 25.4%-ը՝ կենտ­րո­նում, 15%-ը հա­րա­վում և կղ­զի­նե­րում: Ն­կատ­վում է նաև մեծ ան­հա­վա­սա­րութ­յուն քա­ղաք­նե­րի և գ­յու­ղա­կան շրջան­նե­րի միջև:

 Այ­սօր այդ ամ­բողջ գոր­ծըն­թա­ցի կա­ռա­վա­րու­մը լրջա­գույն մար­տահ­րա­վեր է պե­տութ­յան հա­մար, և դ­րա­նից խու­սա­փե­լու ճա­նա­պար­հը կլի­նեն այդ ո­լոր­տի քա­ղա­քա­կա­նութ­յու­նը վե­րա­նա­յելը, և կոնկ­րետ օ­րենսդ­րա­կան կար­գա­վո­րում­նե­րով հա­մա­պար­փակ լու­ծում­ներ ա­ռա­ջար­կե­լը։