ԻՆՔՆՈՒԹՅԱՆ ՄՈԴԵԼԸ ՀԱՂՈՐԴԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ԿՐԹԱԿԱՆ ԴԻՍԿՈՒՐՍՈՒՄ
DOI:
https://doi.org/10.46991/ai.2023.2.58Keywords:
անձի զարգացում, ինքնություն, սոցիալականացում, կրթական դիսկուրս, հաղորդակցություններ, հաղորդակցման մոդելներ, ինքնության անհատական մոդելAbstract
Ելնելով Ջոն Դյուիի բարեփոխումների մանկավարժության հայեցակարգից՝ այս աշխա-տանքն անդրադառնում է այն հարցին, թե ինչպես կարող է հաղորդակցումը դրսևորվել և դեր խաղալ սովորողների ինքնության զարգացման գործում: 21-րդ դարում հաղորդակցության կա-րևորությունը և սովորողների անհատականության ձևավորման հիմնախնդիրը գնալով ավելի արդիական են դառնում կրթական հետազոտություններում:Այնուամենայնիվ, դեռևս չկա համապարփակ հայեցակարգ, որը կբացահայտի, թե որքանով է հաղորդակցությունն ազդում ինքնու-թյան մոդելի վրա անհատական մակարդակում և կրթական գործընթացում:
Թեման մանրամասն ուսումնասիրելով՝ հոդվածը սկզբում կենտրոնանում է հաղորդակցա-կան գործողությունների վրա (Յուրգեն Հաբերմաս)՝ ներկայացնելու հասարակության դերը բա-րոյականության միջոցով ինքնության ձևավորման գործում: Հասարակական մակարդակը հա-մադրվում է ես-ի մակարդակի հետ՝ հիմնվելով Ջորջ Հերբերտ Միդի և Չարլզ Քուլիի ստեղծագոր-ծությունների վրա: Այս գիտնականները լուսաբանում են ինչպես միջանձնային հաղորդակցու-թյունը, այնպես էլ հաղորդակցությունը անհատի «ես»-ի ներսում և դրանց ազդեցությունը ինքնու-թյան ձևավորման վրա: Ցույց է տրվում կրթության ներուժը՝ ազդելու ինքնության զարգացման գործընթացի վրա՝ ուսուցման և ուսուցման գործընթացում հաղորդակցվելու միջոցով:
Ցույց է տրվում այս երկու մակարդակների փոխազդեցությունը իրենց ենթահամակարգերի միջոցով: Այն նկարագրում է, թե ինչպես կրթությունը, հատկապես դպրոցներում իր ինստիտու-ցիոնալ մարմնավորման միջոցով, կարող է միջամտել և դրականորեն ազդել հաղորդակցության միջոցով ինքնության զարգացման գործընթացին: Այս աշխատանքն ուսումնասիրում է կապը հաղորդակցության, կրթության և ինքնության զարգացման միջև՝ ելնելով Դյուիի մանկավարժա-կան գաղափարներից և Միդի և Քուլիի սոցիոլոգիական տեսություններից ու առաջարկելով մո-դել, որը տալիս է պատկերացումներ այն մասին, թե ինչպես կրթությունը կարող է ազդել հաղոր-դակցության միջոցով անհատական ինքնության զարգացման վրա:
References
Cooley, C.H. (1998). On self and social organization. University of Chicago Press, Chicago.
Habermas, J. (2019a). Theorie des kommunikativen Handelns. Volume 1. 11th Edition. Suhrkamp Frankfurt am Main
Habermas, J. (2019b). Theorie des
kommunikativen Handelns. Volume 2.
Edition. Suhrkamp Frankfurt am Main
Heyting, F. (2004) Pragmatische Präsuppositionen als Indikatoren pädagogischer Reflexion. In: Lenzen, D. (Ed.): Irritationen des Erziehungssystems. Pädagogische Resonanzen auf die Systemtheorie. Frankfurt am Main: Suhrkamp, pp.88-121
Finke, J. & Stumm, G. (2012). Identität aus der Sicht der Gesprächspsychotherapie. In: Petzold, H.G. (Ed.). Identität. VS Verlag für Sozialwissenschaften Wiesbaden. pp.361–378
Kade, J. (2004): Erziehung als pädagogische Kommunikation. In: Lenzen, D. (Hrsg.): Irritationen des Erziehungssystems. Pädagogische Resonanzen auf die Systemtheorie. Frankfurt am Main: Suhrkamp, PP. 199– 232
Kade, J. & Seitter, W. (2003). Von der Wissensvermittlung zur pädagogischen Kommunikation, Zeitschrift für Erziehungswissenschaft, 6(4), pp. 602–617.
Knoll, M. (2018). John Deweys pädagogischer Reformimpuls. In: Barz, H. (eds) Handbuch Bildungsreform und Reformpädagogik. Springer VS, Wiesbaden. pp. 203-216
Mead, G. H. (2020) Geist, Identität und Gesellschaft. 19. Edition. Suhrkamp Verlag
Nungesser, F. & Wöhrle, P. (2013) Die sozialtheoretische Relevanz des Pragmatismus – Dewey, Cooley, Mead In: Österreichische Zeitschrift für Soziologie 38(3), pp.43-71
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 Anna Aleksanyan
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
